اطلاعيه سازمان سنجش آموزش كشور در خصوص تاريخ و نحوه پرينت كارت ورود به جلسه و همچنين زمان برگزاري آزمون عملي رشته بازيگري از كد رشته امتحاني 1357 آزمون ورودي تحصيلات تكميلي (د وره‌هاي كارشناسي ارشد ناپيوسته) سال 1395

متن نمايشي مربوط به آزمون عملي كارشناسي ارشد رشته بازيگري

نقش خانم‌ها

«بيوه‌ي نويسنده‌ي معروف» از نمايشنامه‌ي «پرده‌برداري»

نوشته‌ي: رسو ـ دي ـ سان ـ سكوندو در صفحات 127 و 128 كتاب «تئوري استانيسلاوسكي در پرورش هنرپيشه» ترجمه‌ي پرويز تأئيدي

نقش آقايان

«اتللو» از صفحه‌ي 151 نمايشنامه «اتللو» ترجمه م. آ. به آذين / نشر دات. چاپ دوم/ سال 1385

زني وارد مي‌شود و اينطور به نظر مي‌آيد كه در جستجوي كسي است. يك چتر با خود دارد. اين زن، بيوه‌ي نويسنده‌ئي است كه از مجسمه‌اش پرده‌برداري شده. وقت غروب است. آخرين اشعه خورشيد مايل بر مجسمه مرمرين نويسنده تابيده.

بيوه: - (مجسمه را مي‌بيند و شوهرش را مي‌شناسد و ناگهان با عصبانيت مي‌خندد)

ها، ها، ها، خودتي. پس دو مرتبه ميشه ديدت. هنوز سه سال نشده كه مردي و الان مجسمه‌ات را برپا كرده‌اند. همين الان هم از مجسمه‌ات پرده‌برداري كرده‌اند و مطمئناً هم عده زيادي به اين خاطر اينجا جمع شده‌اند و برايت فرياد كشيده‌اند و دست زده‌اند و حتي به گردنت يك حلقه گل هم آويزان كرده‌اند. .... عاليه... واقعاً كه عاليه.... ديگه از اين بهتر برايت پيش نمي‌ياد... اما ... با من كه زنت هستم صاف و راست باش. ديگه اينجاش را حساب نكرده بودي چون فكر مي‌كردي كه من در بيمارستان رواني زنداني شده‌ام و از اين كه مرمر جاويدان شده‌ئي خبر پيدا نمي‌كنم. حتماً با خودت گفتي كه: «وقتي اين زن در حيات من عظمتم را نشناخت، بعد از مرگم هم شهرتم را نمي‌تواند درك كند، از يك ديوانه انتظاري نبايد داشت. چون چيزي نمي‌فهمد» و با همه اينها عزيزم من اين جا هستم. تو بايد قبول كني كه من ديوانه نيستم و از ديوانه‌خانه هم فرار نكرده‌ام تا تو را ملاقات كنم. بلكه از آسايشگاه مي‌آيم، جايي كه به من خيلي هم خوش مي‌گذرد. تو مي‌خواستي مرا ديوانه كني كه بتواني در يك ديوانه‌خانه زندانيم كني. اما من هيچ ديوانه نبودم فقط اعصابم يك كمي ناراحت شده بود. مگر هيچ زن ديگري مي‌توانست بيست سال با تو زندگي كند و دوام هم بياورد؟- تازه من جان سالم بدر بردم. با معالجه‌ئي كه در بيمارستان كرده‌ام بزودي كاملاً خوب خواهم شد... امروز مي‌خواستند حواسم را پرت كنند. نمي‌خواستند من بدونم كه از مجسمه تو پرده‌برداري مي‌شود، دكترها، خواهرهاي مذهبي، پرستارها، از اين طرف و آن طرف برايم تعريف مي‌كردند كه من وقت پيدا نكنم به تو فكر كنم. چه انسان‌هاي مؤدب و با محبتي هستند و با چه احساسي سعي مي‌كردند مرا سرگرم كنند. من هم يك جوري وانمود مي‌كردم كه هيچ خبري از هيچ كجا ندارم و به اين ترتيب تصميمم را كه ملاقات تو بود پنهان نگه داشتم.

اتللو: نگاه كنيد! شمشيري به كف دارم، و هرگز شمشيري از اين بهتر ران هيچ سربازي را نساييده است. به ياد دارم كه روزي با اين بازوي كوچك و اين شمشير آبدار از ميان موانعي بيست بار استوارتر از شما راه به روي خودم باز كردم. ولي، آه! لاف بيهوده مي‌زنم. چه كسي مي‌تواند بر سرنوشت خود فرمان براند؟ آن زمان گذشت. از اين رو، با آن كه مرا شمشير به كف مي‌بينيد، هراسي به خود راه ندهيد. اينك پايان سفر من و نهايت كار من است. اين آخرين سامان دريانوردي من است. آيا از وحشت است كه پس پس مي‌رويد؟ ترس تان بيجاست. حتي اگر نيي بر سينه‌ي اتللو حواله دهند، عقب خواهد نشست. آخر، اتللو كجا برود؟ ‌هه، دخترك بد اختر. آه! اكنون چه منظره‌اي داري! همچون پيراهنت رنگ پريده‌اي! آنگاه كه در روز شمار به يكديگر برسيم، ديدار تو بدين گونه كه هستي، روح مرا از آسمان فرو خواهد افكند و اهريمنان بر آن چنگ خواهند انداخت. سردي، سرد، دختر من! همچون دامن پاك تو! ـ اوه! نفرين، نفرين بر تو، اي ناكس! دور از لذت ديدار آسماني او، شما، اي اهريمنان، روح مرا با تازيانه شكنجه دهيد! در بادهاي وزان آواره‌اش داريد! در شعله‌هاي گوگرد بريانش كنيد و در ژرفناي درياهاي آتش فرو بريد! آه! دسدمونا! دسدمونا! مرده‌اي! اوه! هو! هو!.